Pta­ki niby dzwo­necz­ka­mi cie­szą się ko­lę­dą -
Chry­stus nam się na­ro­dził i nowe dni będą.

Do staj­ni Be­tle­jem­skiej aż do brze­gów Wi­sły
Z pta­ka­mi smu­kłe sar­ny dzi­wo­wać się przy­szły.

Wie­wiór­ka zęby szcze­rzy i w nie­bo się pa­trzy,
Jak dwa go­łę­bie pły­ną na błę­kit­nej tar­czy.

I kwia­ty, choć to zima, czas mroź­ny i ci­chy.
Nio­są myr­rę, ka­dzi­dło i zło­te kie­li­chy.

I pa­wie przy­fru­nę­ły z kra­jów cu­dzo­ziem­skich,
By swe pió­ra przy­rów­nać do skrzy­deł aniel­skich.

A mały Chry­stus smut­ny w drzwi pa­trzy i cze­ka,
By wśród wi­ta­ją­cych zo­ba­czyć czło­wie­ka.